Met veel interesse heb ik de documentaire Mother India: Life through the Eyes of the Orphan (2012) bekeken. Met 31.000.000 weeskinderen in India nodigt deze film ons kort uit in het leven van 25 wees- of verlaten jongeren (van 3 tot 25 jaar) die langs de spoorlijn in Zuid-India wonen. Ik heb veel nagedacht over India, dat veel lijdt onder COVID. De wereld van vandaag stuurt materi�le hulp, zegeningen en beste wensen naar onze wereldwijde buren, onze zusters en broeders in India.
David Trotter en Shawn Scheinoha, die de documentaire filmden, reisden voor het eerst naar Tenali (Andhra Pradesh) met een bevolking van 300.000 in 2004. We ontmoetten Geetha, Reddy, Nagareju, Lakshmi, Kotegwari, Polayya, Yellapah, Satkyananda, Aadamma, Yesu, Abdullabi , Baachir, Chilipada, Raja, Ramu, Sekar, Siva, Gopi, P. Gopi, Hussen, Kiran, Mark, Nageswararao, Nami en Narendra, zulke prachtige namen, briljante mensen die ons respect verdienen. David en Shawn interviewden de kinderen en probeerden het leven door hun ogen te zien. De kleintjes slapen samen op betonnen of vuile vloeren gevuld met naalden en condooms. Sommigen slapen in etalages. Ze wikkelden zich in dekens om muggen te ontwijken en om erkend te worden als jonge uitbuiter.
Kinderen vragen geld voor eten van treinreizigers, soms eerst “schoonmaken” of de vloer van het rijtuig vegen, dan strekken ze hun handen uit voor een of twee roepies (een of twee groschen). Aan het eind van de dag hebben ze misschien een dollar of twee om eten te kopen. De leider van de groep was de aanhankelijke Reddy (“Ik heb alleen mijn moeder; ze sloeg me, dus ik ging weg”), begin twintig, maar meer dan 10 jaar op straat. Reddy zou de groep bij elkaar brengen om elkaar te helpen. Lakshmi werd seksueel misbruikt door een adoptievader die haar verbrandde met een hete stalen staaf. Toen haar vriend haar met een andere jongen zag praten, dwong hij haar onder de trein door te reiken. Hij verloor twee vingers. Huilend zei ze dat ze een kind had dat was gestorven toen ze drie dagen oud was. Satkyananda’s ouders zijn omgekomen bij een busongeluk. Nagareju’s ouders sloegen hem en hij rende weg. Een derde van de kinderen miste een ledemaat, vaak als gevolg van vallen tijdens het springen van de trein (hoppen). De kinderen wilden David en Shawn eerst hun verwondingen laten zien: ontbrekende vingers, hand, arm, been, diepe wonden. Dit is een belangrijk, niet verborgen, maar over het algemeen genegeerd deel van de pijn die je hebt geleden.
“Niet boven, maar in het midden”, besluiten David en Shawn om hun comfortabele Gotham-hotelkamer met airconditioning te verlaten en met de dakloze kinderen op de vuile betonnen vloer te slapen. Ze werden, al was het maar voor ��n nacht, blootgesteld aan extreem warm weer en een veelvoud aan stekende muggen. Toen ze vroeg wakker werden, zagen ze de kinderen ineengedoken en slapend, een toevluchtsoord als een groep puppy’s, bedekt met menselijke heuvels. Kinderen poetsen hun tanden in de fontein met hun vingers en het stof dat in de plaats wordt geproduceerd door over de stenen te wrijven.